Jejku… Uśmiech Goslinga pokroił mi serce w plasterki. W ostatniej scenie…, gdy gra w swoim klubie „ich” piosenkę. City of Stars. Nie śpiewa, tylko gra. Tak długo aż Emma zobaczy wszystko w tej alternatywnej rzeczywistości.
Wyszłam z kina z „ojejku” na ustach, bo co tu mówić więcej… Aż głupio mi było, że ryczę, przecież to melodramat. Bajka jak nic. Wszystko w punkt jak być powinno. Z dodatkiem goryczy, która uszlachetnia, tak szczęście, jak nieszczęście. Wpadną na siebie tyle razy, ile trzeba. Taniec zmieni się w miłość albo miłość w taniec. Zawirują gwiazdy. Muzyka nie da się zapomnieć i City of Stars będzie się snuć po głowie jeszcze długo po seansie.
Młodość na planie pierwszym: ona chce być aktorką, a on kocha jazz i marzy o własnym klubie. Póki co barmanka (Mia) chodzi na castingi, a pianista (Sebastian) gra do kotleta i pod dyktando pop gustów. Ale marzą, a marzycieli trzeba kochać, choć wprowadzają chaos i miszmasz.
***
Zgaduję, że każdy, kto o tym filmie się wypowie, doda, że reżyserem i scenarzystą jest gość, który stworzył Whiplash. Damien Chazelle, trzydziestolatek z darem opowiadania historii doprawionych muzycznie, utrzymanych w napięciu, zjednujących widza humorem. Trudno, by było inaczej. Ma dar. Gdyby streścić Wiplash w dwóch zdaniach, nie trafiłby na listę must see: – Sparing nauczyciela i ucznia. W tle próby dwóch jazzowych kawałków na zmianę. Z nowym filmem podobnie: w dwóch zdaniach niby nic, a seans świetny.
Kilka składników zbliża do siebie receptury obu filmów. Pierwszy: muzyka bezpośrednio w fabule (diegetyczna) i sentyment do jazzu. Co prawda jazz jest tu jednak mainstreamowy, w La La Land serwowany delikatnie, raczej po to, by zasugerować, że bohater jest freakiem, niż po to, by jazz popłynął totalną improwizacją. Zabawnie obrazuje to postać szefa klubu, w którego wciela się J.K.Simmons. Gdy się pojawia, otwiera drzwi wspomnień: ach, to ten zamordystyczny dyrygent z Whiplash, który nigdy nie mówi good job, dla którego świat muzyki zaczyna się na jazzie i na nim się kończy. W La La Land jazzu nie cierpi, odgraża się, że niech no Seb zagra coś w tym tonie, to wyrzuci.
Drugi składnik-łącznik to minimalna liczba rozgrywających akcję aktorów. Można rzec: aktorów jest dwoje, reszta to trzeci plan i epizodyści. Tym piękniej, że aktorzy pięknie dobrani. I Emma Stone, i Ryan Gosling to młodzi niedebiutanci. Niesamowity potencjał wnosi zwłaszcza Gosling. Amantów już grywał – był pięknym chłopcem, gangsterem, looserem. Najmilej pamiętam go w parze z Michelle Williams (Blue Valentine). Tu jednak romantyzm miłosnego duetu przyprawiony jest humorem. I tym wszystkim, czym Gosling nasiąkł, grając -np- safandułowatego gościa w duecie z Russelem Crowe w Nice Guys. W La La Land szczególnie w dwóch scenach jego bohater przyłapany jest na obciachu. Gdy podczas chałtury, na życzenie panienki (Mia rozgrywa zemstę) gra w pokracznym stroju disco hit „I Ran (So Far Away)”. I podczas sesji zdjęciowej, która pozbawi go złudzeń, że kompromisy nie deformują twarzy. Dla fotografa muzyka jest kwiatkiem do kożucha, liczy się miniastość.
Trzeci składnik, którego można się po Chazelle`u spodziewać, to marzenie o sławie i szukanie w sztuce mistrzów, za którymi chce się podążać. Słowem: nie o sukces wyłącznie chodzi, lecz o zgranie osiągnięć z tym, co gra w duszy. Można to przypisać bohaterowi poprzedniego filmu, idącemu tropem Charliego Parkera. Taki też jest Sebastian z La La Land, słuchający muzyków, których nie ma na poplistach. Gdy o nich mówi, jasne jest, że sedno sukcesu to zaproponowanie innym siebie, wolność bycia sobą i to swoją najlepszą wersją, wymagającą pracy i determinacji. Mia, która szuka po omacku, klucz do kariery znajdzie w opowieści z własnego życia. Sama napisze sobie monodram. A później przekona do siebie opowieścią o swoich inspiracjach. Chazelle dodaje za każdym razem, że wszystko ma swoją cenę. Za marzenia płaci się słono. Myślę, że to łączenie optymizmu z goryczą daje filmom Chazelle`a wytrawny posmak.
Dodam, że nie tylko bohaterowie chcą być artystami i szukają wskazówek u mistrzów sprzed lat. Reżyser robi to samo. Sięgnięcie po musical, melodramat i komedię (proporcje akuratne!) to zakorzenienie w kinie gatunków. Styl retro wraca w wielu scenach. Czasem mogę rozpoznać pierwowzór (Fred Astaire i Ginger Rogers), czasem wychwytuję tylko echo znanych pomysłów. La La Land rozgrywa się w jakimś bezczasie. W ekspozycji radio nadaje informacje, z których wynika, że z pewnością jesteśmy już w wieku XXI. Tymczasem i muzyka, i stroje, i samochody, kluby muzyczne i studia filmowe sprawdziłyby się równie dobrze w klimacie sprzed kilku dekad.
***
Tym, co najbardziej wzruszyło mnie podczas seansu La La Land, jest czyjaś wiara w nas, czyjeś bezwarunkowe wsparcie w czasach, gdy trzask zamykanych drzwi brzmi równie często jak budzik. A może jeszcze bardziej to, że ta wiara, sympatia czy miłość trwają w nas, choć wszystko się zmienia. Drogi są inne, ludzie wokół nas, możliwości. Słowem: wzrusza mnie sentymentalna nadzieja, że piękne doświadczenia nie mijają bez śladu. Choć, oczywiście, niestety, mijają.
La La Land, reż. Damien Chazelle, USA 2016
tamaryszkowe pre-teksty 
Bardzo mi się ten film podobal. Jest dowodem chocby na to, ze wykorzystanie (jak by sie wydawalo) do cna „zgranych” schematow i tematow nie wyklucza tego, ze film nas wciaga, wzrusza a nawet zachwyca. W tym przypadku sprawia to chyba wielkie serce, jakie wlozyli w ten film, a zwlaszcza Chazelle, no i oczywiscie Stone i Gosling – doprawdy w tym obrazku… rozkoszni ;)
Warto wspomniec o jeszcze jednym „linku” z „Wiplash”: podobnie jak odtworca glownej roli w tamym filmie, Gosling jest rasowym muzykiem. Co jest wg mnie istotne i swiadczy chocby o tym, ze dla Chazelle muzyka stanowi swego rodzaju uniwersum, w którym rozgrywaja się drama jego bohaterow. No i dzieki temu mamy tak wspaniała sciezke dzwiekowa, jak w „La La Land”.
Lubie wracac do tych melodii.
A! Widzisz, nie kojarzyłam tej muzycznej karty Goslinga. Sprawdziłam, by się upewnić, czy piszesz o Sebastianie czy o Ryanie. Świetnie. Ciekawe rzeczy mogą wyjść z tego trzymania się muzycznej pasji. Chazelle – dyrygent ma na drugie reżyser. Jedno z drugim niby synonimiczne, ale dla tonacji to pierwsze naprawdę ma znaczenie. Co do oceny filmu – nie może być tak, by tylko peany na jego cześć wznosić. Ktoś coś wytknie, komuś czegoś zabraknie. Ja na „tak”, bo jeśli wzrusza i bawi, dobrze brzmi i jeszcze gra konwencjami (świadomie), to już puchar po brzegi pełen. :)
Pozycja obowiązkowa dla każdego komu jeszcze coś w piersi kołacze. Jak napisałaś Tamaryszzku – ten film przywraca Nadzieję na to, że jest w życiu jeszcze oprócz narzekania i pogoni za kasą. Że można, trzeba wierzyć i w Ludzi i w siebie przede wszystkim.
I coś jeszcze: Happy End nie zawsze musi być taki oczywisty :))
Happy End może w ogóle nie być happy, by być good. :)
W ogóle – bardzo się cieszę, że filmy, które taką nadzieję niosą, bywają też przewrotne i zabawne. Ostatecznie, choć wszystkim (?) nam coś kołacze, nie wszyscy lubimy smęty o big love. Lekkość, wdzięk, zmrużenie oka, nawet ćwierć łyżeczki dziegciu – sprawiają, że bajka jakoś do życia przystaje. Nawet jeśli nie uda się skoczyć z planetarium wprost na gwiezdne niebo.
U nas jeszcze nie było premiery buuu, nie mogę się doczekać
U nas też dopiero przedpremiery. Do kin wchodzi 20 stycznia. Ale i czekanie jest miłe. Choć, oczywiście, niebezpieczne, bo zawsze może dojść do przerostu oczekiwań lub do zbyt wielu spojlerów. Trzymałam język na wodzy, jak tylko się dało. ;)
Dla filmu chyba szczęśliwie się składa, że wchodzi na ekrany, gdy temperatura oscarowa zaczyna skakać. Jest wśród filmów dostrzeżonych (delikatnie mówiąc), więc publiczność z pewnością dopisze. I słusznie! :)
Ależ chce zobaczyć! Tamaryszku, jesteś moim filmowym barometrem. :-)
Ależ! Miło. Ale tym razem niszy nie odkrywam. Ostatnio działam wręcz epigońsko. Ale może jeszcze kiedyś będę forpocztą. Pozdrawiam :)
La, La Land już tuż tuż…
Mówisz, że warto. Zastanawiałam się czy chcę to obejrzeć, bo nie lubię musicali, ale naprawdę mnie przekonałaś. Podobał mi się „Whiplash”, to idę do kina na „La la Land”!
Kornwalio,
to jest musical, pełną gębą. Poczujesz od pierwszej sceny na autostradzie, gdy tańczy się na karoserii aut i „mówi” piosenkami. Ale później ból (związany ze wspomnianym przez Ciebie nielubieniem) mija. Naprawdę fajnie wymyślona opowieść. W dobrym rytmie utrzymana, z wdziękiem zagrana. Trafia kanałem emocji.
Idź do kina. :)
Sama jestem świeżo po seansie filmu… i muszę przyznać, że został on rozegrany po mistrzowsku. Każdy detal świetnie dograny. Ta jedna piosenka przewijająca się przez życie tych dwóch młodych ludzi… Również płakałam.
I ja mam na świeżo, bo byłam dziś dla towarzystwa (po raz drugi). :)
No…drugi raz to już sprawdzian jakości. Potwierdzam, że w punkt. Nawet się zastanawiałam (przed sprawdzeniem), czy Sebastian i Mia to są kreacje na miarę Oscara. Bo to jednak postaci z marzeń wycięte i w kino gatunkowe włożone. Ale jednak trzymam kciuki. Żadnych przerysowań, nadambicji aktorskich, świetne wyczucie klimatu. Emmie może zagrozić Isabelle Huppert (zgaduję, bo jeszcze Elle nie widziałam), Gosling ma chyba mocniejszą konkurencję. Ale nieważne. Grunt, że seans pierwszorzędny. :)
Idealnie dobrana para… I ten wspaniały sens ukryty między wierszami 😊 mam nadzieje ze jakiś Oscar jednak będzie!
Najpierw od siebie: zakochałam się w oczach Goslinga a włosy u paryskiej fryzjerki kazałam sobie zrobić „à la Emma Stone” -jej się udało, ale ja nadal nie przypominam tej, do której miałam się upodobnić:) Film widziałam już trzy razy ( z mężem, synem oraz mamą i ciotką w malusieńkim kinie Ada we Włochach, raptem 60 osób na sali) i mogę oglądać jeszcze raz, bez problemu. Ale oczywiście we Francji, gdzie wszystko co amerykańskie jest odrzucane jako za mało „sophistiqué” trwa gorąca dyskusja-jedno kochają – inni nienawidzą! Cieszę się więc ogromnie Tamaryszku, że film Ci się podobał, bo gdyby było odwrotnie, to popadłabym w ciężkie kompleksy… Pozdrawiam serdecznie!
Włosy à la Emma Stone??! Alem gapa! Znowu ścięłam. Mogłabym „na Goslinga”, ale jego robią nie włosy, lecz uśmiech i oczy plus całokształt. Skoro obudziłaś marzenia, to wyrażę cichą prośbę (niech wróżki słuchają), by mieć oczy duże jak te Emmy. I jednocześnie nie mieć Gravesa-Basedowa.
Póki co masz przewagę, niewielką i tymczasową. :)
Świeżo jestem po Manchester by the Sea, który La La Land lekko zdetronizował (np. oscarowe kciuki będę zaciskać podwójnie, a nawet zdradzę Goslinga dla Caseya Afflecka). Ale nie znaczy to, że film Chazelle`a mi zbladł. Kino – na szczęście – jest różne. La La Land działa niesamowitym czarem i świeżością, przy tym jest dowcipny i niegłupi. Owszem, są takie filmy, które działają na głębsze tkanki i od razu wszczepiają jakieś nieuleczalne wirusy (życiowe wstrząsy). Manchester trochę taki jest. Ale filmów „too sophisticated” na piedestale nie stawiam. :)
Miło wiedzieć, że Ci się od tamaryszka humor nie popsuł. ;)
Pozdrawiam, Holly.
Ja u Ciebie lata świetlne nie komentowałam. Bo zawsze mnie pożerało. Dopiero gdy się raz z imienia i nazwiska przedstawiłam (czego mogłaś nie skojarzyć), to mnie puścił automat. Szkoda, że nie masz tej opcji na adres URL.
Podzielam opinię. „La la land” to cudowny film, który zasłużył na 6 Oscar’ów i 7 Złotych Globów. Zapraszam na bloga :)
Wybacz poślizg w odpowiedzi – lekko wypadłam z orbity. Na bloga zajrzę. La La Land jest piękną mądrą baśnią. Obejrzę na pewno jeszcze wielokrotnie. :)
O rety… Dobrze, że przeczytałam komentarze i dotarłam do wypowiedzi Holly. To ja chyba stałam się za bardzo francuska i za bardzo sophistiquée (choć moje włosy żyją własnym życiem, nie à la Emma Stone). Do La la zrobiłam dwa podejścia. Podczas pierwszego po prostu z mężem zasnęliśmy. Za drugim razem (wróciłam tylko, żeby zrozumieć nagrody i peany) trochę lepiej chwyciło, ale i tak mam wrażenie, że oglądałam zupełnie inny film, niż Ty i wszyscy inni zachwyceni. Mogę pomarudzić? Dzięki.
No więc przecież wszystkie składniki były, żeby mnie porwać: musical (bardzo lubię), nieszczęśliwa miłość (kiedyś uprawiałam;), marzenia i marzyciele, no i… jazz!!! I Emma Stone; która mnie zachwycała u Allena. Tu, jak dla mnie, błyszczała głównie urodą. Jazz? Tak, jak napisałaś, był tu tylko w ramach hollywoodzkiej dekoracji z kartonu. Musical? Słabizna. Historia? Znów – papierowe postaci, na kartonowym tle. Nie rozumiem, przecież mam tam jakąś swoją wrażliwość, dlaczego mi się wydaje, że choć z ambicjami, to ten film jest jednak płaski i mdły?
Dodam tylko, że Whiplash pozostawił mnie podobnie oziębłą,choć tam przynajmniej muzyka się broni. Może po prostu nie ma chemii między mną a panem Chazelle i tyle.
I tylko Gosling mnie przekonał. Wybaczyłabym mu nawet tę spaloną pieczeń;)
Aaa, proszę, proszę, Marudo Nadworna.
Ta Holly to ma dobrze… Twoje włosy niesforne, moje wciąż za krótkie (nie żeby nie rosły, ale zapominam u fryzjerki się upomnieć o urodę a la Emma).
Czaruś, to piękny film jest, naprawdę, uwierz. :)
A serio. No coś w tym jest, że Chazelle grzeszy młodością i nie może, choćby nie wiem jak zgrał z sobą elementy, stworzyć arcydzieła, które ma wszystkie siedem (!) wymiarów. Owszem, Orson Welles… ja wiem, że Obywatela… nakręcił, będąc młodszym od D.Ch., również X.Dolan ma i młodość, i zmysł geniuszu. Chazell jest chyba nadto przejęty rzemiosłem, by jednocześnie zadziałała głębia. Jeszcze mu się to zdarzy.
Przy czym mnie to wcale nie przeszkadza i admiruję beztrosko dalej: Whiplash i La La Land!!!
ps1. Niestety, to nie moja szkoła: :) LINK
ps2. Może – skoro z włosami nam nie wychodzi – obstawić te żółte i zielone sukienki?